Joan Didion Powiem wam, co o tym myślę (ang.: Let Me Tell You What I Mean),
tłum. Jowita Maksymowicz-Hamann, Grupa Wydawnicza Relacja, Warszawa, 2021.
Zbiór Joan Didion zawiera wybór jej esejów i felietonów pisanych pomiędzy 1968
a 2000 rokiem. Pisarka wypowiada się na różne tematy, dzieląc się spostrzeżeniami, nierzadko podlewając je sarkazmem. Po ich lekturze postanowiłem podjąć pewną grę.
Poniżej zestawiam tytuły jej tekstów z moją ich parafrazą. Odwołuję się przy tym do popularnej niegdyś opisowej zapowiedzi treści. Oto więc alternatywny spis rzeczy:
Str. 37: Alicia i prasa podziemna, czyli jak zafascynować treścią, nie pisząc niczego, czego nie można znaleźć gdzie indziej.
Str. 45: Zyskać spokój ducha, czyli wątpliwość, czy spotkania anonimowych ofiar uzależnień rzeczywiście im pomagają.
Str. 51: Podróż do Xanadu, czyli o tym, jak dotknięcie baśniowej krainy sprowadza ją do powszedniości.
Str. 59: O byciu niewybranym przez wybrany przez siebie koledż, czyli: rodzicu, odczep się od decyzji swoich dzieci.
Str. 67: Ładna Nancy, czyli o tym, jak być, nie będąc, a także o naturalnej sztuczności.
Str. 75: Ojcowie, synowie, Krzyczące Orły, czyli punkt widzenia zależy od koszuli bliskiej ciału.
Str. 83: Dlaczego piszę, czyli myślę obrazami i chcę je zrozumieć, zanim opiszę następny.
Str.97: Pisanie opowiadań, czyli dlaczego mimo wszystko wolę pisać powieści.
Str. 117: Niektóre kobiety, czyli bądź sobą tak, jak cię ktoś ustawi.
Str. 127: Biegacz długodystansowy, czyli o twórcy, którego interesuje tylko powoływanie do życia.
Str. 137: Ostatnie słowa, czyli: sposób, w jaki piszesz, wpływa na innych oraz dlaczego Hemingway wybiegł poza swoje pisarstwo.
Str. 161: Everywoman.com, czyli może to i powierzchowne, ale zarazem efektywne,
a więc jak zostać businesswoman i bożyszczem w jednym oraz dlaczego czapki
z głów.
Tak do mnie rzekła Joan Didion.
Zobacz też: esej Sylvy Fisherowej Europa jest jak krzesło Thoneta, Ameryka to kąt prosty.